Dla lekarzy, farmaceutów oraz innych świadczeniodawców.
Mazowiecki Oddział Wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia z siedzibą w Warszawie uprzejmie przypomina Świadczeniodawcom, iż zgodnie z art. 19 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, osoba ubezpieczona przebywająca w państwie członkowskim UE/EFTA innym niż państwo właściwe, jest uprawniona do świadczeń rzeczowych, które z powodów medycznych stają się niezbędne w czasie jej pobytu, z uwzględnieniem charakteru tych świadczeń oraz przewidywanego czasu pobytu.
W przypadku okazania przez osobę uprawnioną do świadczeń zdrowotnych na podstawie przepisów o koordynacji skierowania wydanego przez innego lekarza ubezpieczenia zdrowotnego, świadczeniodawca może przyjąć pacjenta na leczenie w tzw. trybie „planowym” a nie tylko w trybie „nagłym”. O ile lekarz nie stwierdzi inaczej, nadal będą to świadczenia niezbędne ze wskazań medycznych, czyli takie, których nie można odsunąć w czasie do zaplanowanego powrotu pacjenta do jego państwa właściwego.
Posiadanie przez pacjenta skierowania nie może być traktowane jako przypadek planowanego leczenia w rozumieniu art. 20 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004, chyba że pobyt osoby w Polsce jest związany z leczeniem zaplanowanym jeszcze przed przyjazdem do Polski. Decyzję o tym, czy dane świadczenie jest niezbędne, każdorazowo podejmuje lekarz, który ze względu na posiadane kwalifikacje kieruje się wyłącznie przesłankami medycznymi.
Zgodnie z art. 25 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, w celu uzyskania dostępu do świadczeń niezbędnych, ubezpieczony przedstawia świadczeniodawcy odpowiedni dokument potwierdzający jego prawo do rzeczowych świadczeń zdrowotnych. Dokumentem tym może być Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego (EKUZ), która zgodnie z ust. 1 Decyzji Komisji Administracyjnej ds. Koordynacji Systemów Zabezpieczenia Społecznego nr S1 z dnia 12 czerwca 2009 r. stanowi zaświadczenie potwierdzające uprawnienie ubezpieczonego i emeryta lub rencisty, jak również członków ich rodzin, przebywających w państwie członkowskim innym niż właściwe państwo członkowskie, do świadczeń rzeczowych, które stają się niezbędne z powodów medycznych, z uwzględnieniem charakteru tych świadczeń oraz przewidywanego czasu pobytu.
Zgodnie z ust. 9 wspomnianej Decyzji, celem świadczeń niezbędnych jest umożliwienie ubezpieczonemu kontynuowania pobytu w warunkach bezpiecznych dla zdrowia oraz zapobieżenie przymusowemu powrotowi posiadacza karty do państwa właściwego lub państwa zamieszkania przed końcem planowanego pobytu w Polsce.
Brak właściwego dokumentu potwierdzającego prawo osoby do świadczeń opieki zdrowotnej w ramach przepisów o koordynacji, negatywna weryfikacja danych zawartych w dokumencie potwierdzającym tożsamość osoby z danymi zawartymi na karcie EKUZ, czy uzasadnione przekonanie, że pobyt pacjenta w Polsce jest spowodowany chęcią uzyskania danego świadczenia może skutkować, że dane świadczenie nie zostanie udzielone w trybie art. 19 rozporządzenia nr 883/2004, a pacjent powinien zostać potraktowany jak pacjent prywatny, z zastrzeżeniem art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U.2008.164.1027 z późn.zm.).
W przypadku, gdy celem pobytu czasowego jest poddanie się leczeniu, niezbędny jest formularz E112 lub dokument przenośny S2, który stanowi zgodę na uzyskanie leczenia planowanego poza terytorium państwa właściwego, w którym osoba jest ubezpieczona. Formularz E112 lub dokument przenośny S2 może zostać wydany wyłącznie w przypadku, gdy osoba przyjeżdża do danego państwa UE/EFTA w celu uzyskania leczenia.
Warszawa, 28 października 2014 r.
